fot. PAP/EPA / Yoan Valat/Christophe Karaba
na zdjęciu Francois Hollande i Julie Gayet
Magazyn „Closer” twierdzi, że prezydent Francois Hollande od dwóch lat ukrywał romans z Julie Gayet. Hollande odwiedził swoją partnerkę Valerie Trierweiler, która od tygodnia przebywa w szpitalu w związku ze wstrząsem emocjonalnym – podały źródła w Pałacu Elizejskim.
Czasopismo napisało, że „burzliwa idylla” pary zaczęła się w 2011 roku, kiedy 41-letnia dziś aktorka Julie Gayet zaangażowała się w kampanię wyborczą 59-letniego obecnie Hollande’a. Ironią losu, pisze plotkarski magazyn, jest fakt, że aktorkę jako wierną zwolenniczkę Partii Socjalistycznej przedstawiła Hollande’owi jego była towarzyszka życia Segolene Royal.
Po wygranej Hollande’a w maju 2012 roku Gayet miała usunąć się w cień, ale według magazynu „Closer” para spędzała wspólnie weekendy na południu Francji. Hollande miał też w 2013 roku wymówić się od wspólnych wakacji z Trierweiler w Grecji, a zamiast tego udał się z Gayet do swojego okręgu wyborczego w departamencie Correze.
„Closer” twierdzi też, że istnieje drugie mieszkanie, w zachodnim Paryżu, w którym prezydent spotykał się z aktorką. Magazyn nie opublikował jednak w piątek żadnych fotografii, choć wcześniej je zapowiadał.
Nie wydano do tej pory żadnego komunikatu na temat stanu zdrowia 48-letniej Trierweiler, nazywanej we Francji Pierwszą Damą; nazajutrz po opublikowaniu rewelacji „Closer” partnerka prezydenta trafiła do paryskiego szpitala Pitie-Salpetriere. Wobec braku oficjalnych informacji na temat jej stanu, media prześcigają się w domysłach i powołują na nieoficjalne kontakty. Według prywatnego radia Europe 1, które powołuje się na przyjaciół, Trierweiler jest w stanie „skrajnego wyczerpania nerwowego”.
Rzecznik pierwszej damy Patrice Biancone powiedział agencji AP, że stan Trierweiler poprawia się, ale do tej pory tylko jedna osoba – jej syn – mogła ją odwiedzić. Tego samego dnia Trierweiler przekonywała dziennikarzy, że na wizytę prezydenta nie pozwolili jej lekarze; Hollande miał tylko przesłać chorej czekoladki i kwiaty. Tymczasem źródła w Pałacu Elizejskim poinformowały agencję AP, że Hollande był jednak w szpitalu u Trierweiler.
Dziennik „Le Parisien”, który twierdzi, że rozmawiał z jedną z osób z otoczenia Trierweiler, napisał, że Pierwsza Dama jest „gotowa wybaczyć” szefowi państwa romans z Gayet.
Valerie Trierweiler, nieznana szerzej przed wyborami prezydenckimi w 2012 roku, jest dwukrotnie rozwiedziona i ma troje dzieci. Jej początki u boku Hollande’a nie były łatwe. Źle zostało odebrane jej zaangażowanie przed wyborami parlamentarnymi po stronie wyborczego rywala Segolene Royal. Opinia publiczna odebrała to jako przejaw załatwiania przez nią osobistych porachunków z ekspartnerką Hollande’a.
Julie Gayet pozwała „Closer” o naruszenie prywatności. Domaga się 50 tys. euro odszkodowania, a także 4 tys. euro tytułem kosztów sądowych. Natomiast Hollande zrezygnował z wejścia na drogę prawną, choć wcześniej nie wykluczał, że to zrobi.
źródło: wiadomosci.wp.pl
Tagi: [semantic_tags]
Biografia Françoise’a
François Gérard Georges Nicolas Hollande, wym. [fʁɑ̃swa ɔlɑ̃d] (ur. 12 sierpnia 1954 w Rouen) – francuski polityk, prezydent Republiki Francuskiej i z urzędu współksiążę Andory od 15 maja 2012, I sekretarz Partii Socjalistycznej w latach 1997–2008, poseł i były eurodeputowany.
Wykształcenie i działalność zawodowa
Jest synem laryngologa Georges’a Gustave’a Hollande’a[1] oraz pracowniczki socjalnej Nicole Frédérique Marguerite Tribert. Absolwent paryskiej uczelni HEC i Instytutu Nauk Politycznych. Ukończył następnie École nationale d’administration jako siódmy słuchacz w swoim roczniku pod względem wyników w nauce. Pracował w Trybunale Obrachunkowym.
Działalność polityczna do 2012
Zaangażował się w działalność Partii Socjalistycznej. Na początku lat 80. był dyrektorem gabinetów kolejnych rzeczników prasowych rządu Pierre’a Mauroy.
W trakcie swojej kariery politycznej obejmował szereg stanowisk w administracji terytorialnej. Był radnym regionu Limousin (1992) i jego wiceprzewodniczącym (1998–2001). Pełnił funkcję radnego, wiceburmistrza, a w latach 2001–2008 mera Tulle. Od 2008 przewodniczy radzie generalnej departamentu Corrèze[2].
W latach 1988–1993 i 1997–1999 sprawował mandat posła do Zgromadzenia Narodowego[2]. W 1999 przez kilka miesięcy był deputowanym do Parlamentu Europejskiego, członkiem frakcji Partii Europejskich Socjalistów[3]. W 2002 i 2007 ponownie był wybierany do izby niższej francuskiego parlamentu[2].
W 1997 został I sekretarzem Partii Socjalistycznej, po objęciu przez Lionela Jospina urzędu premiera. Utrzymał to stanowisko po porażce lewicy w 2002. W trakcie kampanii przedreferendalnej opowiadał się za poparciem Konstytucji dla Europy, wbrew stanowisku części partyjnych liderów (w tym Laurenta Fabiusa).
W 2006 pozostawał, obok swojej ówczesnej partnerki, Ségolène Royal, najpoważniejszym „kandydatem na kandydata” socjalistów do wyborów prezydenckich. Ostatecznie zrezygnował z ubiegania się o ten urząd. 17 czerwca 2007, po drugiej turze wyborów parlamentarnych, ogłoszono rozstanie Ségolène Royal i François Hollande’a[4]. W 2008 François Hollande zakończył swoje urzędowanie jako przewodniczący Partii Socjalistycznej.
Wybory prezydenckie 2012 i prezydentura
W 2011 poprzez prawybory uzyskał nominację na kandydata Partii Socjalistycznej w wyborach prezydenckich przewidzianych na 22 kwietnia 2012. W pierwszej turze uzyskał najwyższe poparcie spośród 10 kandydatów. Otrzymał około 10,27 miliona głosów (28,63%), wyprzedzając ubiegającego się o reelekcję prezydenta Nicolasa Sarkozy’ego[5]. W drugiej turze uzyskał poparcie na poziomie 51,63% (18 004 656 głosów)[5], czym wygrał wybory prezydenckie. Jest drugim prezydentem (pierwszy był François Mitterrand) reprezentującym Partię Socjalistyczną.
Urząd prezydenta objął 15 maja 2012. Tego samego dnia mianował nowego premiera, którym został Jean-Marc Ayrault, a także udał się z pierwszą wizytą zagraniczną do Berlina, gdzie spotkał się z niemiecką kanclerz Angelą Merkel.
Interwencje wojskowe w Afryce
W styczniu 2013 na prośbę prezydenta Mali Dioncoundy Traorégo zadecydował o wsparciu militarnym tego państwa w konflikcie z rebeliantami, którzy przejęli kontrolę nad północnymi terenami państwa[6]. Interwencja francuska uzyskała poparcie ONZ, której rezolucja nr 2085 z 20 grudnia 2012 autoryzowała rozmieszczenie w Mali wojsk międzynarodowych, w szczególności afrykańskich[7]. Według François Hollande’a operacja „Serval” angażująca 2500 żołnierzy francuskich miała spowodować osiągnięcie trzech celów: powstrzymanie agresji dżihadystów, zachowanie integralności terytorialnej Mali i obronę Bamako, zamieszkałej wówczas przez około 6 tys. obywateli francuskich[8].
W grudniu 2013 na prośbę Nicolasa Tiangaye, premiera Republiki Środkowoafrykańskiej, François Hollande zdecydował o wysłaniu francuskich żołnierzy do stolicy tego kraju, Bangi[9]. Interwencja wojsk francuskich oraz Unii Afrykańskiej także została zaakceptowana przez Radę Bezpieczeństwa ONZ w dniu 4 grudnia 2013[10]. Według François Hollande’a operacja „Sangaris” została podjęta celem powstrzymania masakr ludności w ramach konfliktu wyznaniowego między muzułmanami i chrześcijanami. Operacja ma być krótka i skuteczna, po około 6 miesiącach żołnierzy francuskich mają zastąpić siły afrykańskie[11].
Życie prywatne
François Hollande przez ponad trzydzieści lat był związany z Ségolène Royal, z którą ma czwórkę dzieci: Thomasa (ur. 1984), Clémence (ur. 1985), Juliena (ur. 1987) i Florę (ur. 1992). Thomas, który jest adwokatem, pomagał w kampaniach prezydenckich obojga rodziców[12]. Rozstanie polityków zostało ogłoszone w czerwcu 2007, wkrótce po porażce Ségolène Royal w wyborach prezydenckich[13].
W październiku 2010 François Hollande ogłosił publicznie, że jest związany z Valérie Trierweiler, dziennikarką polityczną „Paris Match”[14] (para spotykała się od 2006[15]).
Na początku 2013 pojawiły się plotki o związku François Hollande’a z francuską aktorką Julie Gayet, co skłoniło ją do skierowania do sądu powództwa dotyczącego naruszenia jej prywatności[16]. 10 stycznia 2014 tabloid „Closer” zamieścił siedem stron relacji i zdjęć na temat potajemnych spotkań prezydenta i aktorki w mieszkaniu wynajmowanym przez przyjaciół Julie Gayet w pobliżu Pałacu Elizejskiego[17]. Zostało to szeroko skomentowane przez tak światowe jak i francuskie media, które w przeszłości raczej respektowały życie prywatne prezydentów. François Hollande powiedział, że żałuje „naruszenia jego prywatnego życia” i „myśli” o krokach prawnych, jednak nie zaprzeczył istnieniu samego romansu[18].
Wybrane publikacje
La gauche bouge (współautor, pod pseudonimem Jean-François Trans), 1985.
L’Heure des choix. Pour une économique politique (współautor, z Pierre’em Moscovicim), 1991.
L’Idée socialiste aujourd’hui (współautor), 2001.
Devoirs de vérité, 2006.
Odznaczenia
Wielki Mistrz Legii Honorowej – 2012, ex officio
Wielki Mistrz Narodowego Orderu Zasługi – 2012, ex officio
Krzyż Wielki Orderu Narodowego – Mali, 2013
Order Orła Białego – Polska, 2012[19]
Order Podwójnego Białego Krzyża I Klasy – Słowacja, 2013[20]
Kawaler Krzyża Wielkiego Udekorowany Wielką Wstęgą Orderu Zasługi Republiki Włoskiej – Włochy, 2012
źródło: Wikipedia (autorzy, na licencji CC-BY-SA 3.0)
Biografia Julii
Julie Gayet (francuski wymowa: [ʒyli ɡajɛ] ur. 03 czerwca 1972). jest francuska aktorka i producentka filmowa [4]
Wczesne życie i edukacja
GAYET urodził się w Suresnes , Hauts-de-Seine , gdzie jej ojciec Brice Gayet był profesorem chirurgii żołądka w Institut Mutualiste Montsouris i jej matki był antykwariusz (lub antykwariusz [5] ). Otrzymała społecznej liberalną intelektualnej wychowanie. [6] [7]
GAYET studiował historię sztuki i psychologię na uniwersytecie, umiejętności cyrkowych w cyrku szkoły z rodziną Fratellini i operowego śpiewu pod Tosca Marmor. W wieku 17 lat, studiowała w Actors Studio w Londynie z Jackiem Waltzer, a następnie kontynuował w Tania Balachova School w Paryżu. [8]
Kariera
GAYET zadebiutowała w 1992 odcinku francuskich premier seriali baisers, [9] i miał swoją pierwszą rolę w filmie jako dodatkowy w Trzy kolory: Niebieski (1993), [10] , ale jej pierwsza rola była w nocie publicznej 1996 komedia Delphine 1 Yvan 0 Dominique Farrugia. [11]
Śpiew
Jej muzyczne występy m.in. gra w wideoklipy dla Benjamina Biolay i śpiewa w duecie z Markiem Lavoine . [11]
Produkcja filmowa
W 2007 roku założył własną firmę produkcyjną, Rouge International, z Nadią Turincev i wyprodukowane filmy, takie jak naprawa mnie przez palestyńskiego Raed Andoni i Bonsai Cristian Jimenez z Chile . [11] [12]
Reżyseria
W 2013 r., Gayet wyreżyserował Mathieu Busson dokumentalny Cineast (e) s, w tym m.in. 20 francuskich reżyserek filmowych. [13]
Inne
W 17 stycznia 2014 numerze francuskiego magazynu Elle, Gayet będą wyświetlane na okładce. [14] wydaje się „wyjątkowo trafione czasopismami” w dniu 15 stycznia 2014 r. dwa dni wcześniej z jego zwykłym dniu premiery. [14] nagłówek brzmi: „Julie GAYET, aktorka i zaangażowana kobieta, francuski Pasja „. [14]
Życie prywatne
W 2003 Gayet żonaty autor i scenarzysta Santiago Amigorena , ale rozwiedli się w 2006 roku. [2] [3] Para ma dwójkę dzieci.
GAYET jest centrolewicy działacz, które pojawiły się w wersji nośnej François Hollande podczas wyborów prezydenckich w 2012 francuskiej . [11] Jest członkiem Komitetu Wsparcia w PS kandydata na 2014 Paris burmistrza wyborach, Anne Hidalgo . [15 ] Ona również wspierany małżeństwa homoseksualne we Francji .
Na początku 2013 roku, rozpoczęła się pogłoski, że Gayet było krążące w tajnym związku z prezydenta Francji François Hollande [16] W dniu 10 stycznia 2014 r. historia w tabloid Closer wybrane siedem stron domniemanych objawień i zdjęć o romansie, prowokując szerszym mediom pokrycia. [17] [18] Hollande powiedział, że „żałować, to naruszenie życia prywatnego” i został „myślenia o” dążeniu odpowiedzi prawnej, ale nie zaprzecza istotę historii. [19] [20] [21] W 10 stycznia 2014 problem, Bliżej „ujawniła rzekomą romans” pomiędzy francuska aktorka Julie GAYET i prezydent Francji François Hollande . [14] 10 stycznia problem był tak popularny, że Closer „przedrukowany problemu, a dalsze 150 tysięcy egzemplarzy trafi do czasopismami „w dniu 15 stycznia 2014 roku. [14] W dniu 16 stycznia 2014 r. agencja informacyjna AFP poinformował, że Gayet będzie pozwać Bliżej do € 50,000 odszkodowania i € 4,000 kosztów prawnych. [22]
Nagrody
1997: Prix Romy Schneider . za rolę w select hotel [4]
1997: Najlepsza europejska aktorka Select Hotel, Brussels International Film Festival . [23]
2009: Najlepsza Aktorka na MFF w Tokio dla chorych | fr | 8 fois debout
Filmografia
filmy
aktor
| 2013 |
|
Emma |
|
Valérie Dumontheil | |
| 2012 |
|
Isabelle |
| 2011 |
|
Michelle Vian |
|
Silvie | |
|
Hélène | |
|
Iona Gorrigan | |
|
Julia | |
| 2010 |
|
Clémence Meunier |
|
Laurence | |
|
Marie | |
|
Marie-Claude Vaillant-Couturier | |
| 2009 |
|
Elsa |
| 2008 |
|
Florence de Montellier |
| 2007 |
|
Anne |
|
Emilie | |
| 2006 |
|
Caroline |
|
Catherine | |
|
Olga | |
|
Dominique Prieur | |
| 2005 |
|
|
| 2004 |
|
|
|
Sarah | |
|
Clara | |
|
Diane | |
|
Camille | |
|
Sędzia | |
| 2003 |
|
Rose Bonbon |
|
Rita | |
|
Kobieta | |
| 2002 |
|
Julie |
|
Catherine Rolland | |
|
Pani Andre | |
|
Lucie | |
|
Monica | |
| 2001 |
|
Jeanne |
| 2000 |
|
Rosine, kelnerka |
|
Babette | |
|
Winnie | |
| 1999 |
|
Eva |
|
Paddy | |
| 1998 |
|
Marlène Kardelian |
|
Clare | |
|
||
|
||
|
||
| 1997 |
|
Panna de Fare |
|
||
|
Véra | |
| 1996 |
|
|
|
||
|
Nathalie | |
|
Julie | |
|
||
|
Sophie | |
|
Delphine Saban | |
| 1994 |
|
Camille Miralis |
|
(segment „La Teuf d’enfer”) | |
|
Dziewczyna w metrze | |
| 1993 |
|
Adwokat w poczekalni sądu
|
|
Hannah | |
|
|
Głosy
2010 L’apprenti Père Noël Matka Félixa (głos)
2009 Sekret Eleonory Kerity, la maison des contes (głos)
Producent
| 2011 |
|
|
| 2010 |
|
|
| 2009 |
|
|
|
|
|
|
|
seriale
| 2009-2010 |
|
Sophie |
| 2007 |
|
Béatrice Sancier |
| 2005 |
|
Izabela Francuska |
| 1998 |
|
ona sama (2004)
|
| 1997-1999 |
|
(1997)
|
| 1994 |
|
Panna de Fare |
| 1991 |
|
Flo (1994)
|
Utwory
Duet z Markiem Lavoine na piosenki Avec toi z albumu Je schodzi du singe (2012).
Ciekawostki
Wystąpiła w następujących reklamach:
– 2004 r. – radiostacja France Inter;
– 2006 r. – usługi bankowe Crédit Lyonnais.
W 2005 roku była członkinią jury obradującego podczas 27. Międzynarodowego Festiwalu „Films de Femmes” w Créteil (Francja).
W 2002 roku była członkinią jury obradującego podczas 28. Festiwalu Kina Amerykańskiego w Deauville (Francja).
źródło: Wikipedia (autorzy, na licencji CC-BY-SA 3.0)