Closer: romans Francois Hollande i Julie Gayet trwa od 2 lat

fot. PAP/EPA / Yoan Valat/Christophe Karaba
na zdjęciu Francois Hollande i Julie Gayet
Magazyn “Closer” twierdzi, że prezydent Francois Hollande od dwóch lat ukrywał romans z Julie Gayet. Hollande odwiedził swoją partnerkę Valerie Trierweiler, która od tygodnia przebywa w szpitalu w związku ze wstrząsem emocjonalnym – podały źródła w Pałacu Elizejskim.

Czasopismo napisało, że “burzliwa idylla” pary zaczęła się w 2011 roku, kiedy 41-letnia dziś aktorka Julie Gayet zaangażowała się w kampanię wyborczą 59-letniego obecnie Hollande’a. Ironią losu, pisze plotkarski magazyn, jest fakt, że aktorkę jako wierną zwolenniczkę Partii Socjalistycznej przedstawiła Hollande’owi jego była towarzyszka życia Segolene Royal.

Po wygranej Hollande’a w maju 2012 roku Gayet miała usunąć się w cień, ale według magazynu “Closer” para spędzała wspólnie weekendy na południu Francji. Hollande miał też w 2013 roku wymówić się od wspólnych wakacji z Trierweiler w Grecji, a zamiast tego udał się z Gayet do swojego okręgu wyborczego w departamencie Correze.

“Closer” twierdzi też, że istnieje drugie mieszkanie, w zachodnim Paryżu, w którym prezydent spotykał się z aktorką. Magazyn nie opublikował jednak w piątek żadnych fotografii, choć wcześniej je zapowiadał.

Nie wydano do tej pory żadnego komunikatu na temat stanu zdrowia 48-letniej Trierweiler, nazywanej we Francji Pierwszą Damą; nazajutrz po opublikowaniu rewelacji “Closer” partnerka prezydenta trafiła do paryskiego szpitala Pitie-Salpetriere. Wobec braku oficjalnych informacji na temat jej stanu, media prześcigają się w domysłach i powołują na nieoficjalne kontakty. Według prywatnego radia Europe 1, które powołuje się na przyjaciół, Trierweiler jest w stanie “skrajnego wyczerpania nerwowego”.

Rzecznik pierwszej damy Patrice Biancone powiedział agencji AP, że stan Trierweiler poprawia się, ale do tej pory tylko jedna osoba – jej syn – mogła ją odwiedzić. Tego samego dnia Trierweiler przekonywała dziennikarzy, że na wizytę prezydenta nie pozwolili jej lekarze; Hollande miał tylko przesłać chorej czekoladki i kwiaty. Tymczasem źródła w Pałacu Elizejskim poinformowały agencję AP, że Hollande był jednak w szpitalu u Trierweiler.

Dziennik “Le Parisien”, który twierdzi, że rozmawiał z jedną z osób z otoczenia Trierweiler, napisał, że Pierwsza Dama jest “gotowa wybaczyć” szefowi państwa romans z Gayet.

Valerie Trierweiler, nieznana szerzej przed wyborami prezydenckimi w 2012 roku, jest dwukrotnie rozwiedziona i ma troje dzieci. Jej początki u boku Hollande’a nie były łatwe. Źle zostało odebrane jej zaangażowanie przed wyborami parlamentarnymi po stronie wyborczego rywala Segolene Royal. Opinia publiczna odebrała to jako przejaw załatwiania przez nią osobistych porachunków z ekspartnerką Hollande’a.

Julie Gayet pozwała “Closer” o naruszenie prywatności. Domaga się 50 tys. euro odszkodowania, a także 4 tys. euro tytułem kosztów sądowych. Natomiast Hollande zrezygnował z wejścia na drogę prawną, choć wcześniej nie wykluczał, że to zrobi.
źródło: wiadomosci.wp.pl
Tagi: [semantic_tags]

Biografia Françoise’a

François Gérard Georges Nicolas Hollande, wym. [fʁɑ̃swa ɔlɑ̃d] (ur. 12 sierpnia 1954 w Rouen) – francuski polityk, prezydent Republiki Francuskiej i z urzędu współksiążę Andory od 15 maja 2012, I sekretarz Partii Socjalistycznej w latach 1997–2008, poseł i były eurodeputowany.

Wykształcenie i działalność zawodowa
Jest synem laryngologa Georges’a Gustave’a Hollande’a[1] oraz pracowniczki socjalnej Nicole Frédérique Marguerite Tribert. Absolwent paryskiej uczelni HEC i Instytutu Nauk Politycznych. Ukończył następnie École nationale d’administration jako siódmy słuchacz w swoim roczniku pod względem wyników w nauce. Pracował w Trybunale Obrachunkowym.

Działalność polityczna do 2012
Zaangażował się w działalność Partii Socjalistycznej. Na początku lat 80. był dyrektorem gabinetów kolejnych rzeczników prasowych rządu Pierre’a Mauroy.

W trakcie swojej kariery politycznej obejmował szereg stanowisk w administracji terytorialnej. Był radnym regionu Limousin (1992) i jego wiceprzewodniczącym (1998–2001). Pełnił funkcję radnego, wiceburmistrza, a w latach 2001–2008 mera Tulle. Od 2008 przewodniczy radzie generalnej departamentu Corrèze[2].

W latach 1988–1993 i 1997–1999 sprawował mandat posła do Zgromadzenia Narodowego[2]. W 1999 przez kilka miesięcy był deputowanym do Parlamentu Europejskiego, członkiem frakcji Partii Europejskich Socjalistów[3]. W 2002 i 2007 ponownie był wybierany do izby niższej francuskiego parlamentu[2].

W 1997 został I sekretarzem Partii Socjalistycznej, po objęciu przez Lionela Jospina urzędu premiera. Utrzymał to stanowisko po porażce lewicy w 2002. W trakcie kampanii przedreferendalnej opowiadał się za poparciem Konstytucji dla Europy, wbrew stanowisku części partyjnych liderów (w tym Laurenta Fabiusa).

W 2006 pozostawał, obok swojej ówczesnej partnerki, Ségolène Royal, najpoważniejszym „kandydatem na kandydata” socjalistów do wyborów prezydenckich. Ostatecznie zrezygnował z ubiegania się o ten urząd. 17 czerwca 2007, po drugiej turze wyborów parlamentarnych, ogłoszono rozstanie Ségolène Royal i François Hollande’a[4]. W 2008 François Hollande zakończył swoje urzędowanie jako przewodniczący Partii Socjalistycznej.

Wybory prezydenckie 2012 i prezydentura
W 2011 poprzez prawybory uzyskał nominację na kandydata Partii Socjalistycznej w wyborach prezydenckich przewidzianych na 22 kwietnia 2012. W pierwszej turze uzyskał najwyższe poparcie spośród 10 kandydatów. Otrzymał około 10,27 miliona głosów (28,63%), wyprzedzając ubiegającego się o reelekcję prezydenta Nicolasa Sarkozy’ego[5]. W drugiej turze uzyskał poparcie na poziomie 51,63% (18 004 656 głosów)[5], czym wygrał wybory prezydenckie. Jest drugim prezydentem (pierwszy był François Mitterrand) reprezentującym Partię Socjalistyczną.

Urząd prezydenta objął 15 maja 2012. Tego samego dnia mianował nowego premiera, którym został Jean-Marc Ayrault, a także udał się z pierwszą wizytą zagraniczną do Berlina, gdzie spotkał się z niemiecką kanclerz Angelą Merkel.

Interwencje wojskowe w Afryce
W styczniu 2013 na prośbę prezydenta Mali Dioncoundy Traorégo zadecydował o wsparciu militarnym tego państwa w konflikcie z rebeliantami, którzy przejęli kontrolę nad północnymi terenami państwa[6]. Interwencja francuska uzyskała poparcie ONZ, której rezolucja nr 2085 z 20 grudnia 2012 autoryzowała rozmieszczenie w Mali wojsk międzynarodowych, w szczególności afrykańskich[7]. Według François Hollande’a operacja „Serval” angażująca 2500 żołnierzy francuskich miała spowodować osiągnięcie trzech celów: powstrzymanie agresji dżihadystów, zachowanie integralności terytorialnej Mali i obronę Bamako, zamieszkałej wówczas przez około 6 tys. obywateli francuskich[8].

W grudniu 2013 na prośbę Nicolasa Tiangaye, premiera Republiki Środkowoafrykańskiej, François Hollande zdecydował o wysłaniu francuskich żołnierzy do stolicy tego kraju, Bangi[9]. Interwencja wojsk francuskich oraz Unii Afrykańskiej także została zaakceptowana przez Radę Bezpieczeństwa ONZ w dniu 4 grudnia 2013[10]. Według François Hollande’a operacja “Sangaris” została podjęta celem powstrzymania masakr ludności w ramach konfliktu wyznaniowego między muzułmanami i chrześcijanami. Operacja ma być krótka i skuteczna, po około 6 miesiącach żołnierzy francuskich mają zastąpić siły afrykańskie[11].

Życie prywatne
François Hollande przez ponad trzydzieści lat był związany z Ségolène Royal, z którą ma czwórkę dzieci: Thomasa (ur. 1984), Clémence (ur. 1985), Juliena (ur. 1987) i Florę (ur. 1992). Thomas, który jest adwokatem, pomagał w kampaniach prezydenckich obojga rodziców[12]. Rozstanie polityków zostało ogłoszone w czerwcu 2007, wkrótce po porażce Ségolène Royal w wyborach prezydenckich[13].

W październiku 2010 François Hollande ogłosił publicznie, że jest związany z Valérie Trierweiler, dziennikarką polityczną „Paris Match”[14] (para spotykała się od 2006[15]).

Na początku 2013 pojawiły się plotki o związku François Hollande’a z francuską aktorką Julie Gayet, co skłoniło ją do skierowania do sądu powództwa dotyczącego naruszenia jej prywatności[16]. 10 stycznia 2014 tabloid „Closer” zamieścił siedem stron relacji i zdjęć na temat potajemnych spotkań prezydenta i aktorki w mieszkaniu wynajmowanym przez przyjaciół Julie Gayet w pobliżu Pałacu Elizejskiego[17]. Zostało to szeroko skomentowane przez tak światowe jak i francuskie media, które w przeszłości raczej respektowały życie prywatne prezydentów. François Hollande powiedział, że żałuje „naruszenia jego prywatnego życia” i „myśli” o krokach prawnych, jednak nie zaprzeczył istnieniu samego romansu[18].

Wybrane publikacje
La gauche bouge (współautor, pod pseudonimem Jean-François Trans), 1985.
L’Heure des choix. Pour une économique politique (współautor, z Pierre’em Moscovicim), 1991.
L’Idée socialiste aujourd’hui (współautor), 2001.
Devoirs de vérité, 2006.

Odznaczenia
Wielki Mistrz Legii Honorowej – 2012, ex officio
Wielki Mistrz Narodowego Orderu Zasługi – 2012, ex officio
Krzyż Wielki Orderu Narodowego – Mali, 2013
Order Orła Białego – Polska, 2012[19]
Order Podwójnego Białego Krzyża I Klasy – Słowacja, 2013[20]
Kawaler Krzyża Wielkiego Udekorowany Wielką Wstęgą Orderu Zasługi Republiki Włoskiej – Włochy, 2012
źródło: Wikipedia (autorzy, na licencji CC-BY-SA 3.0)

Biografia Julii

Julie Gayet (francuski wymowa: [ʒyli ɡajɛ] ur. 03 czerwca 1972). jest francuska aktorka i producentka filmowa [4]

Wczesne życie i edukacja
GAYET urodził się w Suresnes , Hauts-de-Seine , gdzie jej ojciec Brice Gayet był profesorem chirurgii żołądka w Institut Mutualiste Montsouris i jej matki był antykwariusz (lub antykwariusz [5] ). Otrzymała społecznej liberalną intelektualnej wychowanie. [6] [7]

GAYET studiował historię sztuki i psychologię na uniwersytecie, umiejętności cyrkowych w cyrku szkoły z rodziną Fratellini i operowego śpiewu pod Tosca Marmor. W wieku 17 lat, studiowała w Actors Studio w Londynie z Jackiem Waltzer, a następnie kontynuował w Tania Balachova School w Paryżu. [8]

Kariera
GAYET zadebiutowała w 1992 odcinku francuskich premier seriali baisers, [9] i miał swoją pierwszą rolę w filmie jako dodatkowy w Trzy kolory: Niebieski (1993), [10] , ale jej pierwsza rola była w nocie publicznej 1996 komedia Delphine 1 Yvan 0 Dominique Farrugia. [11]

Śpiew
Jej muzyczne występy m.in. gra w wideoklipy dla Benjamina Biolay i śpiewa w duecie z Markiem Lavoine . [11]

Produkcja filmowa
W 2007 roku założył własną firmę produkcyjną, Rouge International, z Nadią Turincev i wyprodukowane filmy, takie jak naprawa mnie przez palestyńskiego Raed Andoni i Bonsai Cristian Jimenez z Chile . [11] [12]

Reżyseria
W 2013 r., Gayet wyreżyserował Mathieu Busson dokumentalny Cineast (e) s, w tym m.in. 20 francuskich reżyserek filmowych. [13]

Inne
W 17 stycznia 2014 numerze francuskiego magazynu Elle, Gayet będą wyświetlane na okładce. [14] wydaje się “wyjątkowo trafione czasopismami” w dniu 15 stycznia 2014 r. dwa dni wcześniej z jego zwykłym dniu premiery. [14] nagłówek brzmi: “Julie GAYET, aktorka i zaangażowana kobieta, francuski Pasja “. [14]

Życie prywatne
W 2003 Gayet żonaty autor i scenarzysta Santiago Amigorena , ale rozwiedli się w 2006 roku. [2] [3] Para ma dwójkę dzieci.

GAYET jest centrolewicy działacz, które pojawiły się w wersji nośnej François Hollande podczas wyborów prezydenckich w 2012 francuskiej . [11] Jest członkiem Komitetu Wsparcia w PS kandydata na 2014 Paris burmistrza wyborach, Anne Hidalgo . [15 ] Ona również wspierany małżeństwa homoseksualne we Francji .

Na początku 2013 roku, rozpoczęła się pogłoski, że Gayet było krążące w tajnym związku z prezydenta Francji François Hollande [16] W dniu 10 stycznia 2014 r. historia w tabloid Closer wybrane siedem stron domniemanych objawień i zdjęć o romansie, prowokując szerszym mediom pokrycia. [17] [18] Hollande powiedział, że “żałować, to naruszenie życia prywatnego” i został “myślenia o” dążeniu odpowiedzi prawnej, ale nie zaprzecza istotę historii. [19] [20] [21] W 10 stycznia 2014 problem, Bliżej “ujawniła rzekomą romans” pomiędzy francuska aktorka Julie GAYET i prezydent Francji François Hollande . [14] 10 stycznia problem był tak popularny, że Closer “przedrukowany problemu, a dalsze 150 tysięcy egzemplarzy trafi do czasopismami “w dniu 15 stycznia 2014 roku. [14] W dniu 16 stycznia 2014 r. agencja informacyjna AFP poinformował, że Gayet będzie pozwać Bliżej do € 50,000 odszkodowania i € 4,000 kosztów prawnych. [22]

Nagrody
1997: Prix Romy Schneider . za rolę w select hotel [4]
1997: Najlepsza europejska aktorka Select Hotel, Brussels International Film Festival . [23]
2009: Najlepsza Aktorka na MFF w Tokio dla chorych | fr | 8 fois debout

Filmografia
filmy
aktor

2013	Les Âmes de papier	Emma
	Quai d’Orsay	Valérie Dumontheil
2012	Nos plus belles vacances	Isabelle
2011	V comme Vian	Michelle Vian
	Przewodnik po Belgradzie z piosenką weselną i pogrzebową Practical Guide to Belgrade with Singing and Crying	Silvie
	L’Art de séduire	Hélène
	Amoureuse	Iona Gorrigan
	Au cas où je n’aurais pas la palme d’or	Julia
2010	Bez śladów Sans laisser de traces	Clémence Meunier
	Tort weselny Pièce montée	Laurence
	Carré blanc	Marie
	J’étais à Nüremberg	Marie-Claude Vaillant-Couturier
2009	Do ośmiu razy sztuka Huit fois debout	Elsa
2008	Elles et moi	Florence de Montellier
2007	Czerwone mrówki Les Fourmis rouges	Anne
	Pocałunki? Un Baiser s’il vous plaît	Emilie
2006	A Woman in Winter	Caroline
	Mój najlepszy przyjaciel Mon meilleur ami	Catherine
	Le Lièvre de Vatanen	Olga
	Le Rainbow Warrior	Dominique Prieur
2005	Bab el web
2004	Aimez-moi les uns les autres
	Ce qu’ils imaginent	Sarah
	Clara et moi	Clara
	Zakręceni Bien agités!	Diane
	3 garçons, 1 fille, 2 mariages	Camille
	Kemping na wsi Camping à la ferme	Sędzia
2003	Apres la pluie, le beau temps	Rose Bonbon
	Śliczna Rita, patronka spraw beznadziejnych Lovely Rita, sainte patronne des cas désespérés	Rita
	Rêver	Kobieta
2002	Novo	Julie
	Chaos i żądza La Turbulence des fluides	Catherine Rolland
	Cisza po burzy Un monde presque paisible	Pani Andre
	Moja kamera i ja Ma caméra et moi	Lucie
	Sang d’encre	Monica
2001	Vertiges de l’amour	Jeanne
2000	Nag la bombe	Rosine, kelnerka
	Pomieszanie płci La Confusion des genres	Babette
	Les Gens qui s’aiment	Winnie
1999	Dlaczego Nie Ja? Pourquoi pas moi?	Eva
	Paddy	Paddy
1998	Ça ne se refuse pas	Marlène Kardelian
	Sentimental Education	Clare
	Je ne veux pas être sage
	Baby Blues
	Play
1997	Marianne	Panna de Fare
	Pédagogie
	Le Plaisir (et ses petits tracas)	Véra
1996	Kłamcy Les Menteurs
	15 sans billets
	Sélect Hôtel	Nathalie
	Vive le cinéma!	Julie
	Sans transition
	Dwóch tatusiów i mama Les Deux papas et la maman	Sophie
	Delphine 1 – Yvan 0	Delphine Saban
1994	Sto i jedna noc Les cent et une nuits de Simon Cinéma	Camille Miralis
	3000 scénarios contre un virus	(segment “La Teuf d’enfer”)
	L’Histoire du garçon qui voulait qu’on l’embrasse	Dziewczyna w metrze
1993	Trzy kolory: Niebieski	Adwokat w poczekalni sądu (niewymieniony w czołówce)
	À la belle étoile	Hannah
	Mała Apokalipsa La Petite apocalypse	(niewymieniony w czołówce)

Głosy
2010 L’apprenti Père Noël Matka Félixa (głos)
2009 Sekret Eleonory Kerity, la maison des contes (głos)

Producent

2011	Bonsái	(producent)
2010	Bei Mian	(producent)
2009	Pogrzebane tajemnice Anonymes	(zastępca producenta)
	Do ośmiu razy sztuka Huit fois debout	(producent)
	Fix Me	(producent)

seriale

2009-2010	Histoires de vies	Sophie
2007	La Légende des trois clés	Béatrice Sancier
2005	Królowie przeklęci Les Rois maudits	Izabela Francuska
1998	Comme au cinéma	ona sama (2004) (gościnnie)
1997-1999	Maître Da Costa	(1997) (gościnnie)
1994	La Vie de Marianne	Panna de Fare
1991	Ferbac	Flo (1994) (gościnnie)

Utwory
Duet z Markiem Lavoine na piosenki Avec toi z albumu Je schodzi du singe (2012).

Ciekawostki
Wystąpiła w następujących reklamach:
– 2004 r. – radiostacja France Inter;
– 2006 r. – usługi bankowe Crédit Lyonnais.
W 2005 roku była członkinią jury obradującego podczas 27. Międzynarodowego Festiwalu “Films de Femmes” w Créteil (Francja).
W 2002 roku była członkinią jury obradującego podczas 28. Festiwalu Kina Amerykańskiego w Deauville (Francja).
źródło: Wikipedia (autorzy, na licencji CC-BY-SA 3.0)